Ieder mens heeft een waar authentiek zelf. Trauma is de disconnectie van ons ware zelf. Om deze beschadigingen of wonden te genezen is het belangrijk dat we de verbinding met onszelf leren herstellen. Dat betekent ook dat we de verbinding met onze pijn gaan voelen, de (onbewuste) rede waarom we de connectie oorspronkelijk hebben verbroken. Waarom raken we de verbinding kwijt? Omdat het te pijnlijk is om met onszelf te zijn. Trauma is niet de slechte gebeurtenis zelf, maar wat er van binnen gebeurt als een gevolg van deze gebeurtenis. Als je iets slechts overkomt en je hebt iemand om met je te praten, om je gerust te stellen dan ontwikkel je meestal geen trauma. Het is zeker niet zo dat we als mens geen slechte ervaringen kunnen hanteren. Het leren van slechte ervaringen is zelfs van cruciaal belang om in ons leven te kunnen navigeren.
De slechte ervaring word een wond als er niemand was om ons gerust te stellen, niemand met wie we konden praten en er geen begrip was voor wat we hebben ervaren en ons derhalve ook emotioneel niet konden uiten. Een totaal gebrek aan bedding en veiligheid zorgt ervoor dat we beschadigd of gewond raken. In veel gevallen waren het degenen die er voor ons hadden moeten zijn, die de veiligheid hadden moeten waarborgen, die ons deze slechte ervaring hebben bezorgd. De slechte en indringende ervaring werd niet opgevangen, gebagatelliseerd of ontkend omdat degene de situatie zelf niet kon hanteren en onder ogen kon zien. Of, in het slechtste geval, is de wond zelfs door degene (onbewust) gecreëerd. Dan is er niemand tot wie je je kan wenden en raak je geïsoleerd met de pijn die zich opslaat in je lijf en waar je je van afwend omdat de pijn te ondragelijk is om te kunnen voelen zonder deze veilige bedding.
Deze isolatie en onderdrukking van gevoelens zorgt voor reacties in ons lichaam, onderdrukt ons immuunsysteem en veroorzaakt allerlei symptomen die in de geestelijke gezondheidszorg worden gelabeld met diverse diagnosen. De beschrijvende diagnosen die in de geestelijke gezondheidszorg als pathologisch worden gelabeld, zijn in mijn optiek een opsomming van normale reacties op abnormale indringende gebeurtenissen en omstandigheden waarin geen bedding en veiligheid aanwezig was. Het heeft mijn inziens geen meerwaarde te denken dat je ziek bent als jouw systeem een mechanisme heeft ontwikkeld dat in werking is getreden omdat de bedding en veiligheid ontbrak om indringende gebeurtenissen te kunnen hanteren. Daarmee doen we onszelf tekort en doen we onszelf bovendien geen enkele eer aan, omdat ons afweersysteem, dat overigens uiterst vernuftig in elkaar steekt, is bedoeld om ons te beschermen en te kunnen overleven.
Hoe komt het dat degenen die er voor ons hadden moeten zijn, ons hadden moeten beschermen veelal degenen zijn die ons de beschadigingen en wonden bezorgen? Dat komt omdat we in een wereld leven waarin overlevingsmechanismen onderdeel zijn geworden van ons “normale” zijn. Overlevingsmechanismen die we als mens hanteren, waardoor we de connectie met onszelf verliezen, zijn toestanden waarin we opgroeien en al generaties in leven. Echter een leven dat op een zeker moment zijn tol eist omdat het niet tegemoetkomt aan onze natuurlijke menselijke behoeften, waarin de verbinding met onszelf en de ander van cruciaal belang is voor ons sociaal en emotionele welbevinden.
Vroeg of laat zal in ieder mensenleven dit gebrek aan emotionele uitdrukking zijn tol eisen en zich vertalen in chronische mentale en fysieke verschijningsvormen die ons gevoel van welbevinden in de weg staan. Om die gevoelens van ongenoegen te vermijden of dempen staan ons in de huidige samenleving vele mechanismen ter beschikking. Van allerlei vormen van verslaving in de meest enge zin, tot aan het beschadigen van onszelf en onze omgeving, allemaal mechanismen die een vervullend leven in de weg staan en de kern van het probleem niet oplossen.
Onze scholen zit vol met kinderen met geestelijke problemen die trauma gebaseerd zijn. De gemiddelde docenten krijgen geen of onvoldoende onderricht over trauma en de invloed op menselijk gedrag. Trauma geïnformeerd onderwijs, trauma geïnformeerde medische zorg en niet te vergeten trauma geïnformeerde geestelijke gezondheidszorg, met een gefragmenteerde wijze van kijken naar menselijke problemen missen het bredere perspectief. Transformatie naar een meer geïntegreerde visie van de mens is mijns inziens van cruciaal belang. Hierdoor zal worden ontdekt dat een groot deel van de toestanden die we als pathologisch bestempelen, normale reacties zijn op abnormale gebeurtenissen en het totale gebrek aan bedding waarin deze gebeurtenissen plaats hebben gevonden, simpelweg omdat in de generaties voor ons deze capaciteit en bedding ook ontbrak.
De connectie met jezelf herstellen betekent dat je bereid bent om emotioneel te groeien. Je kunt de bedding die je hebt gemist alsnog zelf leren creëren en door de onverwerkte ervaringen heen leren bewegen. Deze weg wordt gedicteerd door je lijf, daar waar de ervaringen liggen opgeslagen. Emotionele groei ontstaat wanneer je bereid bent de waarheid onder ogen te zien, dat vergt moed. Moed om niet meer anderen of jezelf de schuld te geven, te blijven hangen in slachtofferschap, je tekorten of ballast op anderen te projecteren of verhalen, maar om de verantwoordelijkheid te nemen en stappen te zetten. Te leren weer mens te zijn en te leven i.p.v. overleven. De drang naar herstel is van nature in ons aanwezig, jij moet alleen zelf leren de voorwaarden te scheppen. Er is niemand anders die dit voor jou kan doen. In dit proces van voorwaarden scheppen biedt ik je de noodzakelijke bedding, kennis en tools waar je zelf mee vooruit kunt in je leven en je de weg naar emotionele groei en herstel zelf leert ervaren. zie voor meer info: www.ceranade.nl